Persoonlijk | The big five
Binnenkort moet ik er toch echt aan geloven en treed ik toe tot een nieuwe club. De club van The Big Five, oftewel, de vijf komt op mijn pad. En dan niet letterlijk in de zin van een reisje naar Zuid-Afrika waar ik oog in oog kan komen te staan met een olifant, nee, ik word 50!
Vroeger was je met 50 eigenlijk zo goed als afgeschreven en tegenwoordig is de leus ’50 is het nieuwe 40′. Voelt dat voor mij ook zo? Nou, er zijn dagen dat ik dat echt zo voel, maar er zijn helaas ook dagen dat ik mij het bed uit hijs en het gevoel heb dat ik ineens 80 ben.
Gelukkig word ik vaak nog jonger geschat en dat doet mijn ego natuurlijk goed. Maar kijkend op mijn ID-kaart staat er toch echt 1974 en dat betekent dat ik straks in februari 50 ga worden.
De afgelopen jaren zijn in zekere zin voorbij gevlogen. Waar ik als kind uitkeek naar de Middelbare school, studeren, werken, uit huis gaan, samenwonen en misschien kinderen, is er nu niet specifiek meer iets om naar uit te kijken. Of het moet al mijn pensioendatum zijn, maar goed, dat duurt nog zo’n 18 jaar en hoewel het mij soms best trekt, moet ik er nog niet aandenken dat het al zo ver is.
Vijftig worden betekent ook dat ik wellicht een andere dagcrème moet gaan gebruiken, want ik gebruik nu eentje voor 40+, maar is dat nog goed genoeg straks? Of moet ik misschien zelfs een botox spuitje overwegen? Heel eerlijk? Ik ben nogal wars van dat soort dingen, gebruik ook nooit make-up, maar verf daarentegen wel al jaren mijn haar. Niks ten nadele van grijs jaar, maar daar vind ik mijzelf toch echt nog te jong voor.
De laatste tijd betrap ik mij er trouwens wel steeds vaker op dat ik naar iets op Omroep Max zit te kijken. Onbewust is mijn smaak in programma’s blijkbaar toch al veranderd en zijn zenders als TLC niet meer aan mij besteed. En waar ik vroeger een broertje dood had aan wandelen, of welke vorm van beweging dan ook, wandel ik nu maar al te graag ergens rond in een mooi natuurgebied. Sterker nog, sinds november ben ik zelfs twee maal in de week te bewonderen in de sportschool! Hoewel, bewonderen, misschien is dat niet helemaal de juiste benaming. Bezig, laten we het daar maar ophouden.
En wat te denken van het woordje Nee? Ik durf het nu gewoon te gebruiken zonder mij direct schuldig te voelen. Morgenavond overwerken? Nee. Feestje morgenavond? Nee. Elk weekend volplannen? Nee! ‘Vroeger’ stond ik zowat vooraan, nam ik overal het voortouw in, maar tegenwoordig durf ik steeds beter mijn grenzen aan te geven en besef ik dat alles gewoon doorgaat, ook zonder mij.
Nog steeds heb ik mijn dromen, maar besef ik mij ook dat het geen ramp is als een droom niet uitkomt of wellicht iets anders ingevuld zal worden. Ik geniet veel meer van de kleine dingen en ja, zelfs een winters plaatje tovert tegenwoordig een glimlach op mijn gezicht. Natuurlijk heb ik nog steeds mijn onzekerheden, maar door de jaren heen ben ik ook steviger in mijn schoenen komen te staan. Niet alleen qua gewicht, maar zeker ook qua levenservaring.
Als aankomende vijftiger ga ik het leven met opgeheven hoofd tegemoet, doe ik de dingen op de manier waar ik mij goed bij voel en wil ik vooral genieten. Genieten van de natuur met mijn camera in de aanslag, genieten van de bergen in mijn geliefde Oostenrijk samen met René, maar ook genieten van thuis op de bank en ja, op ‘mijn’ leeftijd hoort daar op zijn tijd ook zeker een dutje bij.
Dus, club van 40, bedankt voor de fijne jaren, maar ik ga jullie binnenkort verlaten! Op naar de club van 50!
