Maandaggebabbel… # 14 | Dodenherdenking
Maandag 4 mei… niet zomaar een dag wat ongemerkt aan ons voorbij zal gaan. Ondanks dat de kans vrij groot is dat ik straks met vriendinnetje T. heerlijk ga relaxen in Fontana (ze heeft nog een andere afspraak dus even afwachten hoe dat gaat lopen maar dat terzijde…) en we natuurlijk nog uitgebreid na zullen babbelen over de overwinning van FC Groningen in de beker, zal ik vanavond hoe dan ook even stil zijn…
Stil omdat dat het enige is wat we nu nog kunnen doen, stil omdat ik het belangrijk vind om er elk jaar weer even bewust bij stil te staan, stil omdat het ook 70 jaar na dato nog steeds amper te bevatten is wat er toen is gebeurd, stil omdat ik me terdege bewust ben van het feit dat vrijheid niet iets vanzelfsprekend is en stil, niet omdat het moet, maar omdat ik het wil!
Natuurlijk zijn er genoeg mensen die het niet meer van deze tijd vinden, die roepen dat het inmiddels al zo lang is geleden, dat de groep die de oorlog daadwerkelijk heeft mee gemaakt of wellicht tot onze bevrijders behoren, steeds kleiner en kleiner wordt en dat het misschien tijd wordt om hiermee te stoppen. Ik deel die mening dus absoluut niet. Misschien ook wel omdat ik van kleins af aan altijd al door de WOII gefascineerd was (en ben), er alles over wilde weten, er alles over wilde lezen. Gewoon omdat je je er geen voorstelling van kan maken. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden…
Het klinkt misschien heel gek maar een bezoek brengen aan Auschwitz staat hoog op mijn Bucketlist, gewoon omdat ik het met eigen ogen wil zien, me ergens wil proberen in te leven in de tijd van toen, me willen voor kunnen stellen hoe verschrikkelijk het moet zijn geweest. Met school zijn we ooit wel in Westerbork geweest maar dat maakte eigenlijk maar weinig indruk op me, vooral omdat er zo weinig bewaard is gebleven en ondanks de verhalen, deed het me niet zo veel. Dit was heel anders toen we jaren geleden in Tsjechië het doorgangskamp Terezin, ook wel Theresienstadt genoemd, bezochten. Alleen al de toegang, de graven en natuurlijk de poort met de bekende tekst ‘Arbeit macht Frei’, maakten zeker wel indruk, net als de barakken en de andere ruimtes.
Later volgde nog een weekendje Weimar waarbij we natuurlijk bewust een bezoek brachten aan concentratiekamp Buchenwald. Nog indrukwekkender, de weg die door de gevangenen moest worden aangelegd waarbij velen het niet hebben gered, opnieuw de toegangspoort met de tekst ‘Arbeit macht Frei’, de wachttorens, de barakken, de gaskamer, het crematorium, de tentoonstelling met foto’s van mannen en vrouwen met uitgemergelde lichamen, opeengepakt in overvolle barakken, allemaal diezelfde gezichtsuitdrukking van pure wanhoop en een stukje berusting. Het verhaal van de gids waarbij ook de rol van de gewone Duitse man werd belicht, waarbij vraagtekens werden geplaatst in hoeverre de gewone Duitse man zich kon verzetten tegen het regime, hoe verschrikkelijk het moet zijn geweest om te weten dat er mensen werden gemarteld en vermoord maar te weten dat je er niks tegen in kon brengen omdat je anders zelf aan de beurt zou zijn. Hoe gek het ook klinkt, het zette me wel aan het denken, niet alles is altijd zo zwart-wit…
Hoe dan ook, vanavond sta ik bewust even stil bij het feit dat we vrijheid nooit als iets vanzelfsprekend mogen beschouwen!
Goed verwoord
ja….. mijn vorige stiefvader welke iets ouder was dan mijn moeder, heeft de oorlog zeer bewust meegemaakt en zat als jonge jongen in het verzet, kranten rondbrengen oa… hij wilde er nooit over praten en op dagen als deze, was hij stiller dan anders, om 8 uur liep hij weg van ons…. stond alleen in de keuken of buiten, en zweeg ik alle toonaarden… Nu wist ik wel vaag, zeer vaag waarom, mijn moeder had dat vertelt, hij heeft het hele verhaal 1x vertelt aan mijn moeder namelijk om daarna aan haar te vragen, heb het er NOOIT meer over…. mijn moeder heeft dat gerespecteerd en eigenlijk doet ze dat nog… de enige vraag die ik nog heb gesteld… Mam? In welk kamp heeft hij nu dat anderhalf jaar gezeten op het LAATST? …. wat denk je van deze: http://nl.wikipedia.org/wiki/Dachau_(concentratiekamp) en ja… te weten dat iemand die mij deels heeft opgevoed zelfs later, vele later in zijn leven…. wil ik dus ooit daarheen….
Dat kan ik me inderdaad goed voorstellen, je wilt dan toch met eigen ogen zien wat iemand meegemaakt heeft en waar het dan is gebeurd.
Mooi! Auschwitz staat ook op mijn lijstje, moet je gewoon eens gezien hebben vind ik. Ik ben nog nooit bij een concentratiekamp geweest… Mijn opa was soldaat in het Engelse leger, en ik ga over 2 weken naar de landingsstranden Normandië om daar eens te zien waar hij aankwam. Moet ik toch ook eens gezien hebben, bizar eigenlijk dat ik er tot nu toe niet geweest ben.
Helemaal mee eens, iedereen zou eens zo’n kamp bezocht moeten hebben. Wij gaan over 5 weken naar Normandië, ben benieuwd!
Wat leuk! Zal eens kijken of ik goede tips kan verzamelen voor je 🙂
Graag!
Volgens mij wordt herdenken steeds belangrijker. Juist omdat er over een tijdje geen mensen meer zijn die het echt meegemaakt hebben.
Het moet verschrikkelijk geweest zijn… Auschwitz staat ook op mijn lijstje… ook omdat ik mij wil inleven in hoe het echt was.
Vrijheid is volgens mij een primaire behoefte! Mooi om er op deze manier nog eens bij stil te staan. We mogen dit nooit vergeten klinkt als een cliché, maar is essentieel! Wij hebben ook Auschwitz en een paar andere gruwelplaatsen bezocht. Het doet me steeds denken aan het boek en de aangrijpende film ‘de jongen in de gestreepte pyjama’.
Zowel het boek als de film ook gezien, beiden erg indrukwekkend. Ik vind het ook belangrijk dat we ons dit blijven herinneren, maakt niet uit hoe lang het geleden is, vrijheid is zoiets belangrijks en er is zoveel voor gebeurd omdat te kunnen bereiken…
Ik wil ook graag nog een keer een kamp bezoeken. Ik ben ook gefascineerd door alles wat zich toen afspeelde.
Dadelijk met mijn vader naar het oorlogskerkhof, even onze eer betonen.
Dat lijkt me erg indrukwekkend zeg… Mooie foto’s… Altijd mooi dat Nederland hier altijd even bij stil staat. Lijkt me afschuwelijk als je zoiets hebt meegemaakt van dichtbij
Ik kan me voorstellen dat het een grote indruk op je maakt om deze kampen te bezoeken. Mooi geschreven.
Ik denk op dat moment altijd aan onze strijders, die voor ons hebben gestreden, maar ook aan onze huidige militairen, die nog steeds strijden, misschien voor anderen, ik hoop op vrijheid voor iedereen, misschien naïef om te denken. Ik denk aan de beminden die ik zelf ben verloren, allemaal met een eigen strijd. Ik denk aan de kinderen, aan de mensen die in oorlog zitten en geen vrijheid mogen meemaken, ik zend gedachten naar hun uit in de hoop dat ze weten dat ik aan hun denk. Misschien krom om hier allemaal in 2 minuten van het hele jaar aan te denken. Ik denk er ook zeker vaker aan, onbewust, maar die twee minuten op 4 mei, denk ik hier heel bewust aan, en wil ik niet alleen aan de strijders denken die voor ons gevochten hebben, maar ook aan de strijders die nog steeds vechten, voor ons, maar ook voor anderen. Dus nee, die mening met dat het te lang geleden is deel ik ook niet, ik vind het respect hebben voor de mensen die voor ons hebben en nog steeds vechten voor vrijheid, want zoals wij deze kennen, kent de wereld het zeker niet overal. Soms heb ik het idee dat niet iedereen daarbij stil staat. Eerlijk, ik ook niet altijd, maar op 4 mei, sta ik hier de hele dag bij stil, en ben ik 2 minuten stil uit respect, voor onze voorvaderen.
X
Mooi geschreven!
Mooi geantwoord ook!
Daar zouden we inderdaad veel vaker bij stil moeten staan! Ik bezocht zelf Fort Breendonk enkele jaren terug, en Kazerne Dossin, en als veertienjarige voor het eerst Auschwitz en Birkenau – en vorig jaar voor de twee keer. Wat me van die bezoeken zal bijblijven, is de waanzinnige irreële sfeer die daar hangt. Zo “hoe is dat in godsnaam ooit kunnen gebeuren”. Wat ik ook niet gauw zal vergeten is het absolute gebrek aan respect bij de bezoekers: op enkele na zijn alle houten barakken tegenwoordig afgesloten voor publiek omdat bezoekers overal hun naam in krasten of op kalkten… Dat snap je toch niet?